“En tot Zijn tekenen behoort dat Hij uit jullie midden partners (m/v) heeft geschapen om rust bij te vinden en Hij heeft tussen jullie vriendschap en genegenheid doen ontstaan. Daarin zijn zeker tekenen voor een volk dat nadenkt.” (Ar Roem 21)
Het huwelijk (nikah) neemt een belangrijk plaats in de samenleving en de religie in. Op iedere volwassen moslim(a) rust in principe de plicht om te trouwen. Het huwelijk wordt als een schild tegen ongeoorloofde relaties beschouwd. Het moet op liefde en begrip voor elkaar gebaseerd zijn en het is de beste voorwaarde voor de opvoeding van geestelijk gezonde kinderen. Seks binnen het huwelijk wordt als liefdadigheid gezien, seks buiten het huwelijk is verboden.
Het huwelijk is een overeenkomst tussen de twee huwelijkspartners en hun familie. In de meeste moslimlanden is het gebruikelijk dat een ambtenaar als getuige bij de huwelijkssluiting aanwezig is, waarmee het huwelijk meteen bij de burgerlijke stand is geregistreerd. Als een van de partners de Nederlandse nationaliteit heeft, erkent de Nederlandse overheid een dergelijk huwelijk niet in alle gevallen. Soms is legalisatie bij een andere overheidsdienst of via een rechtbank nodig.
De echtgenoten hebben grote vrijheid het huwelijk in onderling overleg naar eigen inzicht in te vullen. In de loop der tijd zijn diverse voorschriften en aanbevelingen ontstaan, maar in veel gevallen betreft dit cultuur- en tijdgebonden gewoonten die weinig met de islam te maken hebben.
Hieronder volgen de belangrijkste voorschriften uit Qor’aan en Soennah die een huwelijk – met Gods hulp – zullen doen slagen.
Het vinden van een partner
Vaak zoeken ouders een geschikte partner voor hun kind. Kinderen mogen niet gedwongen worden met iemand te trouwen, maar moeten eerst geraadpleegd worden. Zelf een huwelijkpartner uitzoeken is niet onislamitisch.
Abu Hurayra vertelde dat de Boodschapper van Allah zei: “Een eerder getrouwde vrouw moet niet ten huwelijk worden gegeven zonder geraadpleegd te worden en een maagd moet niet ten huwelijk worden gegeven voordat haar toestemming is verkregen.” Toen gevraagd werd hoe haar toestemming kon worden opgemerkt, antwoordde hij (Muhammad) dat dit was doordat ze er niets tegen inbracht. (Buchari, Muslim)
Ibn Abbas vertelde dat een meisje bij Muhammad kwam en zei dat haar vader haar gedwongen had te trouwen zonder haar instemming te vragen. Muhammad gaf haar de keuze om het huwelijk te accepteren of het ongeldig te verklaren. (Ibn Hanbal)
Wat is een geschikte partner?
Onze Profeet heeft hierover het volgende gezegd:
“Men kan een vrouw om vier redenen trouwen: haar rijkdom, haar afkomst, haar schoonheid en haar geloof. Degene die haar trouwt vanwege haar vaste geloof in Allah, zal een gelukkig leven leiden.”
“Als een man een vrouw trouwt vanwege haar stand, dan vernedert Allah hem. Als een man een vrouw trouwt om haar rijkdom, dan neemt Allah zijn rijkdom weg. Als een man een vrouw trouwt vanwege haar afkomst, dan legt Allah hem in een afschuwelijke positie. Maar als iemand een vrouw trouwt omdat hij kuis en vroom wil blijven en seksuele wandaden wil vermijden, ook omdat hij twee groepen – namelijk zijn familie en de familie van zijn vrouw – wil verenigen, dan zegent Allah hen.”
Meestal wordt aangenomen dat een moslimvrouw alleen met een moslimman mag trouwen, terwijl een moslimman wel een joodse of christelijke vrouw mag trouwen. De Qor’aan zegt hierover echter niets. Vers 2:221 bevat uitsluitend een verbod voor zowel moslimmannen als -vrouwen om met iemand van de veelgodenaanbidders te trouwen, waarmee de toen vijandige Mekkaanse stammen werden bedoeld. Wanneer een getrouwde vrouw moslim wordt, wordt haar dan ook vaak geadviseerd van haar (niet-moslim)man te scheiden, wat haar keuze voor de islam echter aanzienlijk zwaarder maakt. Mede hierom vinden progressieve geleerden dat een dergelijk verbod niet meer van deze tijd is, zolang de man zijn vrouw tenminste niets in de weg legt om haar religie in praktijk te brengen. De vaak gehoorde verplichting voor een meisje om moslim te worden voordat zij met een moslimjongen kan trouwen is nergens op gebaseerd.
In een aantal landen zijn huwelijken tussen neef en nicht eerder regel dan uitzondering. Mohammed heeft dit toegestaan, maar om gezondheidsredenen is het af te raden.
De huwelijkssluiting
De huwelijkssluiting (idjaab qaboel = verklaring van instemming) kan thuis gebeuren, maar na het `Asr-gebed in de moskee wordt als beter beschouwd. Een huwelijk is geldig als de bruidegom met een vertegenwoordiger van de bruid in het bijzijn van twee getuigen een huwelijk overeenkomt, waarbij ook de bruidsschat dient te worden vastgesteld. Een huwelijk is ongeldig als het meisje protesteert. Het verdient aanbeveling om een geschreven huwelijksovereenkomst op te stellen.
Een ‘islamitisch’ huwelijk thuis of in een moskee is in Nederland niet voldoende, want het biedt de vrouw geen enkele rechtszekerheid. Daarom verdient het aanbeveling naast een islamitisch huwelijk ook een burgerlijk huwelijk aan te gaan of bij een notaris een samenlevingscontract op te stellen. In feite kan een burgerlijk huwelijk of een samenlevingscontract, aangevuld met een mahr, een korte choetba en smeekbeden en in het bijzijn van vier moslimgetuigen volstaan als ‘islamitisch’ huwelijk. Het voldoet aan alle criteria die aan een islamitisch huwelijk gesteld worden.
De bruidegom behoort zijn vrouw een bruidsschat (mahr) te geven die overeenkomstig is met zijn financiële middelen en met de wensen van de vrouw. Alles wat niet haram is, is toegestaan, bijvoorbeeld sieraden, kleding, geld, een Qor’aan. Een geschenk is niet geldig als het geld geleend is, want een huwelijk met schulden beginnen is geen goede basis voor een stabiele relatie. Het is ook niet de bedoeling dat de man zijn vrouw van haar familie koopt, of dat de vrouw een bruidsschat meebrengt.
De bruidsschat wordt vaak gezien als financiële reserve voor de vrouw ingeval haar man haar verstoot of komt te overlijden. In veel islamitische landen worden dermate hoge bedragen geëist dat jongemannen nauwelijks in staat zijn die op te brengen en zich diep in de schulden moeten steken om te kunnen trouwen. De verplichting schiet zo zijn doel voorbij, want enerzijds ondermijnt het de financiële situatie van het gezin en anderzijds leidt het ertoe dat veel mensen lang ongetrouwd blijven, wat de kans op ongewenste seksuele relaties vergroot. Aangezien in Nederland de alimentatie na een scheiding bij wet is geregeld en de vrouw meestal deelt in het pensioen van de man, is een aanzienlijke bruidsschat als financieel vangnet hier niet noodzakelijk.
Na het huwelijk heeft de vrouw het recht haar eigen (familie)naam te blijven gebruiken. Ook behoudt zij het recht om zelf over haar eigen vermogen en/of inkomsten te beschikken.
Het is aanbevolen om enkele dagen na het huwelijk een feestmaal (walimah) te geven om familie, vrienden en buren te laten delen in de vreugde. Je hoeft je daarbij echter niet rijker voor te doen dan je bent.
De hele maagdelijkheidscultus, zoals het tonen van een bebloed laken en maagdenvlieshersteloperaties, is een onislamitische traditie.
Rechten en plichten
De nog veel gehoorde opvatting dat een vrouw haar man geen seks mag weigeren om te voorkomen dat die zijn gerief elders zoekt, is eigenlijk achterhaald. In een gelijkwaardige relatie die op wederzijds respect, liefde en genegenheid is gebaseerd kan natuurlijk geen sprake zijn van dwang. Overleveringen waaruit zou blijken dat een vrouw die haar man seks weigert voor het vuur bestemd is, zijn van zeer twijfelachtig allooi. Volgens de koran is er sprake van wederkerigheid: “… zij zijn bekleding voor u en u bent bekleding voor haar.” (Al-Baqarah 187) Van een man mag daarom verwacht worden dat hij rekening houdt met de gezondheid en gevoelens van zijn vrouw. Andersom geldt ook dat een vrouw net zoveel recht heeft op seksueel genot als een man.
De huishouding valt niet vanzelfsprekend onder de verantwoordelijkheid van de vrouw. De Profeet waste zijn eigen kleding en repareerde zelf zijn sandalen. Uit diverse latere voorbeelden blijkt, dat huishoudelijke taken steeds onderhandelbaar waren.
Geluk in het huwelijk kunnen we niet als iets vanzelfsprekends zien. Gevoelens kunnen met de tijd veranderen, de vlam van liefde kan uitdoven. Daarom moeten we er alles voor over hebben om het respect voor elkaar in stand te houden. Hiervoor zijn geduld en een voortdurend geven van beide kanten nodig, net zoals een tuin verzorgd moet worden om hem altijd te laten bloeien.
Echtscheiding
“En behandelt hen (de vrouwen) volgens de voorschriften. En wanneer jullie een afkeer van hen hebben, kan het zijn dat jullie een afkeer hebben van iets waar Allah veel goeds in gelegd heeft.” (An-Nisa 19)
Scheiden is toegestaan in de islam, hoewel het, volgens een overlevering, de meest verafschuwde maatregel is die door Allah is toegestaan. Zo’n drastische maatregel mag alleen maar genomen worden nadat er goed over is nagedacht en nadat overleg gevoerd is met betrouwbare bemiddelaars. Alleen als blijkt dat niets het vertrouwen meer kan herstellen mag een scheiding worden uitgesproken.
Er zijn verschillende manieren om te scheiden, die in de vier leerscholen anders zijn uitgewerkt. Heel algemeen kan gezegd worden dat de man – bij voorkeur in het bijzijn van twee getuigen – uitspreekt te willen scheiden. Dan geldt een wachtperiode (iddat) van drie menstruatiecycli (of voor het gemak drie maanden) waarbinnen de scheiding ongedaan gemaakt kan worden. Gedurende deze periode is het niet toegestaan om gemeenschap te hebben, maar de vrouw heeft nog steeds recht op onderdak, voedsel en kleding. Als blijkt dat de vrouw zwanger is duurt de wachtperiode totdat het kind geboren is.
Als een vrouw door haar man wordt verwaarloosd kan ook zij om een scheiding vragen. Zij moet daarvoor een aanklacht indienen bij een (islamitische) rechtbank, of, bij afwezigheid daarvan, bij een commissie van geleerden. Redenen waarom een vrouw een scheiding kan aanvragen zijn langdurige afwezigheid van de man zonder dat hij bericht stuurt, het niet geven van (voldoende) levensonderhoud, mishandeling en seksuele veronachtzaming. Ook ‘onverenigbaarheid van karakters’ kan een legitieme scheidingsgrond zijn.
In moslimlanden doen vrouwen er verstandig aan dit recht in het huwelijkscontract te laten vastleggen. Soms is dit al in een standaard huwelijkscontract opgenomen. In veel landen kan een vrouw ook haar instemmingsrecht met een tweede huwelijk in een huwelijkscontract laten vastleggen. Bij overtreding daarvan volgt dan automatisch een echtscheiding.
In Marokko is met een recente wijziging van het familierecht de positie van de vrouw verstevigd. In andere landen wordt daarentegen hevig geëxperimenteerd met scheiden via sms-berichten.
Bij een huwelijk in Nederland ligt dit natuurlijk allemaal anders. Naast een eventueel ‘islamitisch’ huwelijk moet ook een burgerlijk huwelijk gesloten worden. Het aanvragen van een scheiding moet altijd via een rechter en is voor vrouwen veel makkelijker. Wel is het zaak huwelijkse voorwaarden op te laten stellen. Doe je dat niet, dan trouw je standaard in gemeenschap van goederen, wat betekent dat bij een echtscheiding de bezittingen fifty-fifty verdeeld dienen te worden en de partner altijd mede-aansprakelijk is in geval van een faillissement.
Slaan
“En voor de vrouwen zijn er rechten overeenkomstig hun plichten, volgens wat redelijk is. Maar voor de mannen is er een rang boven hen (de vrouwen).” (Al-Baqarah 228)
Dit vers heeft aanleiding gegeven tot vele misvattingen. Vaak wordt het zo opgevat dat een vrouw haar man in alles moet gehoorzamen. Moslimfeministen wijzen erop dat bedoeld is dat op de man een extra verantwoordelijkheid rust om zijn vrouw te onderhouden, met name tijdens de zwangerschap en zolang zij voor zijn kinderen zorgt.
Nog meer misverstanden bestaan er rond ayah 34 uit hoofdstuk 4. Door moslims en islamcritici wordt dit aangegrepen als legitimering voor geweld tegen vrouwen.
“En de oprechte vrouwen zijn de gehoorzame vrouwen en zij waken (over zichzelf en de eigendommen) in de afwezigheid (van haar man), zoals Allah ook waakt. En wat betreft hen (echtgenotes) waarvan jullie ongehoorzaamheid vrezen: vermaant hen, (als dat niet helpt) negeert hen (in bed) en (als dat niet helpt) slaat hen (licht). Indien zij jullie dan gehoorzamen: zoek dan geen voorwendsel (om hen lastig te vallen).”
Amina Wadud en anderen interpreteren die passage juist als een aanmaning aan mannen om zich in te houden en bij onenigheid eerst alles te proberen om tot overeenstemming te komen. Eerst wijst hij haar terecht. Als dat niet helpt laat hij haar alleen in bed. En pas dan zou hij haar – licht – mogen slaan. Dat is, gezien de tijd waarin de koran is geopenbaard, al een verstrekkende verbetering, want vrouwen werden toen nog gezien als lijfeigenen waar een man over mocht beschikken, ze kon buitgemaakt worden in oorlogen, ze kon vererfd worden, meisjes werden soms direct na de geboorte gedood.
Laleh Bakhtiar was ook met die interpretatie niet tevreden. ‘De profeet Mohammed sloeg zijn vrouwen nooit als hij problemen met ze had. Als hij ervoor koos dat niet te doen, zouden zij die zijn soennah volgen er ook voor moeten kiezen het niet te doen’ schrijft ze.
Bahz Ibn Hakim vertelde: “Ik vroeg de Profeet hoe om te gaan met vrouwen en hij zei: Voed ze zoals jullie jezelf voeden, kleed ze zoals jullie jezelf kleden en sla of berisp hen niet.” Het recht op een vriendelijke behandeling voor vrouwen blijkt ook uit de volgende overlevering: “De meest perfecte gelovigen zijn de besten in gedrag en de besten van jullie zijn degenen die het beste voor hun vrouwen zijn” (Ibn-Hanbal). Als een man dit niet respecteert, heeft zijn vrouw het recht om een scheiding aan te vragen.
Het woord daraba in vers 34 betekent niet alleen (zachtjes) slaan, maar ook vertrekken en scheiden. Dat laatste past volgens haar veel beter in de context van de koran, waarin ook op andere plaatsen scheiding is toegestaan. Zo geïnterpreteerd kan een man die het oneens is met zijn vrouw en het niet meer goed krijgt, ook niet na overreding of een afkoelingsperiode, beter van haar weggaan.
Deze interpretatie wordt ondersteund door 2:231, waarin gesteld wordt dat een man zijn vrouw niet mag kwellen wanneer hij van haar wil scheiden.
De vertaling van Bakhtiar luidt: “Mannen zijn de ondersteuners van vrouwen omdat God sommigen van hen bevoordeeld heeft boven anderen en omdat zij van hun rijkdom geven. Dus degenen (vrouwen) die moreel handelen zijn de moreel verbondenen, degenen (vrouwen) die het ongeziene van wat God heeft beschermd, behoeden. Maar diegenen (vrouwen) wier opstandigheid gij vreest, wijs hen terecht en laat hen alleen in hun slaapplaatsen en ga van hen weg, maar als zij u gehoorzamen, zoek dan zeker geen uitvlucht tegen hen.”
Bronnen
- Abdullah Adhami: Advice to husbands
- Jamal A. Badawi: The status of woman in islam, Saudi Arabia: 1991
- Lelah Bakhtiar: The Sublime Quran, Chicago: 2008
- Huda Khattab: Het handboek voor moslimvrouwen, Delft: 1996
- Mediha: “Het huwelijk in drie religies” in Salaam, jongerenmagazine van het Moslim Informatie Centrum, jrg. 1, nr. 3
- Tasliem: Huwelijksgeluk door islam
- Amina Wadud: De koran en de vrouw, herlezing van een heilige tekst vanuit een feministisch perspectief, Amsterdam: 2004
- Zahir Ahmad Ragie: Nikah, the islamic marriage, Karachi: 1994
- Mondelinge informatie van diverse leraren in de moskee Al Hikmah, Den Haag.